(ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਿੰਘ ਕਨੇਡੀਅਨ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ)
ਜੜ੍ਹਾਂ ਵੀ ਸੁਕੀਆਂ
ਟਾਹਣ ਵੀ ਸੁੰਨੇ
ਉਡ ਗਏ ਚੁਗ ਚੁਗ ਪੰਛੀ।
ਨਾ ਹੇਠਾਂ ਧਰਤੀ ਦਾ ਮੋਢਾ
ਨਾ ਸਿਰ ਤੇ ਅਸਮਾਨ ਦੀ ਛਤਰੀ
ਨਾ ਇਸ ਰੁੱਖ ਦੀ ਛਾਂ ਹੁਣ ਗੂਹੜੀ
ਨਾ ਕੋਈ ਛਾਂ ਨੂੰ ਮਾਣੇ।
ਬੰਦ-ਬੰਦ ਕਮਰੇ, ਬੰਦ-ਬੰਦ ਜਿਉਣਾ
ਜੀਅ ਘਬਰਾਵੇ
ਵਿੱਚ ਖਲਾਅ ਦੇ ਲਟਕੀ ਜਾਵਾਂ
ਕੋਈ ਨਾ ਧੀਰ ਧਰਾਵੇ।
ਅਕਸਰ ਹੀ ਇਕ ਸੁਪਨਾ ਆਵੇ
-ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡ ਦਾ ਟੋਭਾ
ਨਾਲ ਦੀ ਪਗਡੰਡੀ ਤੇ ਖੋਭਾ
ਜੋ ਕੁਝ ਖੱਟਿਆ ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੱਕੀ
ਭੱਜਿਆ ਜਾਵਾਂ ਮਾਰ ਦੁੜਿੱਕੀ
ਤਿਲ੍ਹਕਾਂ ਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਡੁੱਲ੍ਹ ਜਾਵੇ
ਤ੍ਰਭਕਾਂ ਤੇ ਨੀਂਦਰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਵੇ....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment