ਅਸੀਂ ਜਦੋਂ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਸੀ
ਦਾਦੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਰਾਤ
ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਇੱਕ ਬਾਤ
ਤੇ ਅਸੀਂ ਬੜੇ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਸੁਣਦੇ ਸੀ.....
....ਕਦੇ ਪਰੀਆਂ ਦੀ ਬਾਤ
....ਕਦੇ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਦੀ ਬਾਤ
....ਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ
ਡਰਾਉਣਾ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾ
ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਸੀ ਦਾਦੀ
ਕਾਲੇ ਦਿਓ ਦੀ ਬਾਤ
ਜਿਸਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ
ਹਰ ਸਵੇਰ ਤੇ ਹਰ ਰਾਤ
ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਬਲੀ ਦੀ ਸੌਗਾਤ।
ਡਰ ਤੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ
ਫੈਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ
ਮੂੰਹ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅੱਡਿਆ
ਤੇ ਸਾਰੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ 'ਚ
ਘੁੰਮਦਾ ਸੀ -
ਆਦਮ-ਬੋ, ਆਦਮ-ਬੋ
................
ਦਾਦੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਰਾਤ
ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਸੀ ਇੱਕ ਬਾਤ
ਤੇ ਅਸੀਂ ਬੜੇ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਸੁਣਦੇ ਸੀ
................
ਹੁਣ ਉਹ ਪੜਦਾਦੀ ਬਣ ਗਈ ਹੈ
ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ
ਆਪਣੇ ਪੜਪੋਤੇ ਨੂੰ ਬਾਤਾਂ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਹੈ
....ਕਦੇ ਪਰੀਆਂ ਦੀ ਬਾਤ
....ਕਦੇ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਦੀ ਬਾਤ
ਪਰ ਕਾਲੇ ਦਿਓ ਵਾਲੀ ਬਾਤ
ਹੁਣ ਉਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾਉਂਦੀ
ਬਲਕਿ ਉਸਦਾ ਪੜਪੋਤਾ
ਉਸਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਆਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਦੇਖੀ ਸੁਣੀ
ਉਹੀ ਕਾਲੇ ਦਿਓ ਵਾਲੀ ਬਾਤ......
ਤੇ ਡਰ ਤੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ
ਫੈਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ ਦਾਦੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ
ਮੂੰਹ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅੱਡਿਆ
ਤੇ ਸਾਰੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ 'ਚ
ਘੁੰਮਦਾ ਹੈ -
ਆਦਮ-ਬੋ, ਆਦਮ-ਬੋ......
No comments:
Post a Comment