ਸ਼ਹਿਰ
ਚਿਮਨੀਆਂ ਦਾ ਧੂੰਆਂ ਜਿਸਦੀ ਫਿਜ਼ਾ
ਸੜਕਾਂ ਦੀ ਅੰਬਰਵੇਲ
ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਮੱਕੜਜਾਲ
ਨਕਾਬਾਂ ਦੇ ਕਾਫ਼ਲੇ
ਗਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਤਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਚੁੰਬੜੇ ਡੱਬੀਆਂ ਵਰਗੇ ਘਰ
ਜਿਥੇ ਸਾਂਝ ਦੀ ਹਰੇਕ ਕੰਧ 'ਚ
ਇੱਟ ਇੱਟ ਦਾ ਕੋਰਾ ਹਿਸਾਬ
ਹਰ ਪਲ ਸਰਪਟ ਭੱਜਦੀ ਗੱਡੀ ਨੂੰ
ਮਸਾਂ ਫੜਨ ਵਰਗਾ ਅਹਿਸਾਸ
ਸਹਿਰ
ਟਿੱਡੀ ਦੀਆਂ ਟੇਹ ਲੈਂਦੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਵਾਂਗਰ
ਕਦੇ ਨਾ ਟਿਕ ਕੇ ਬਹਿੰਦਾ
ਜਾਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਕਦੇ ਨਾ ਸੌਂਦਾ
ਉਪਰੋਂ ਗਾਉਂਦਾ
ਅੰਦਰੋਂ ਰੋਂਦਾ
ਪੁੱਠੇ ਤਵੇ ਵਾਂਗ -
ਜਾਗਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾੜਦਾ ਹੈ
ਸੌਂਦਾ ਹੈ,
ਤਾਂ ਮੂੰਹ ਸਿਰ ਕਾਲਖ ਮਲਦਾ ਹੈ
ਨਾ ਦੋਸਤੀ ਦੀ ਇਜ਼ਤ
ਨਾ ਇਜ਼ਤ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਵਰਗੀ ਗੱਲ
ਸ਼ਹਿਰ
ਬੇਸ਼ਰਮ, ਬੇਕਿਰਕ, ਬੇਦਰਦ ਹੈ
ਪਾਬੰਦ ਹੈ ਬੱਸ ਵਕਤ ਦਾ
ਵਾਹੋ ਦਾਹ ਭੱਜਦਾ
ਘੜੀ ਦੀਆਂ ਸੂਈਆਂ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਲੰਘਣ ਲਈ
ਦਿਨ 'ਚੋਂ ਲੱਭਦਾ 25ਵਾਂ ਘੰਟਾ
ਹਫ਼ਤੇ 'ਚ ਅੱਠਵਾਂ ਦਿਨ
..............
ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਉਂਗਲ ਫੜੀ
ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਦਾ ਘੜੀਸਿਆ ਤੁਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ
ਪਰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ
ਮੁੜ ਮੁੜ ਪਿਛਾਂਹ ਤੱਕੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment