ਲਿਖਤੁਮ ਪੰਜਾਬ
ਹੁਣ ਜਦ ਹਰ ਪਹੇ ਦੇ ਕੰਢੇ
ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ
ਪੁੱਤ ਦੀ ਮੜ੍ਹੀ ਦਾ ਮੀਲ-ਪੱਥਰ ਹੈ.....
ਤੇ ਹਰੇਕ ਫੁੱਲ ਬੀਜਣ ਜੋਗੀ ਜਗਾਹ ਤੇ
ਵਿਛਿਆ ਇੱਕ ਸੱਥਰ ਹੈ
ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਬੱਲਿਓ
ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਨਾਸਮਝ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।
...................
ਥੋਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ
ਕੀ ਮੁੱਲ ਤਾਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ
ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਹੱਲਿਆਂ ਦੇ ਪਿਛੋਂ ਜੰਮੇ ਹੋ ਨਾ।
ਅੱਖਾਂ ਹਰ ਮਾਹੌਲ ਦਾ ਗਵਾਹ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਤੇ ਕੰਨਾਂ 'ਚ ਤਹਿ ਦਰ ਤਹਿ ਜੰਮੇ ਹੋਏ ਵੈਣ
ਉਸ ਮਾਹੌਲ ਦਾ ਦਸਤਾਵੇਜ।
ਸੋ ਮੈਂ ਹਾਜ਼ਿਰ ਹਾਂ -
ਤੁਹਾਡੀ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਮੁਤਾਬਿਕ
ਆਪਣੇ ਕੰਨਾਂ 'ਚ ਪਾਰਾ ਭਰਵਾਉਣ
ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਬਾਰੂਦ ਦਾ ਮੌਤੀਆ ਪਵਾਉਣ।
ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ -ਮੇਰੇ ਲਈ
ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਹੈ ਸਿਰਫ਼ ਛਿਕਲੀ ਤੇ ਡੈਹਾ
ਫਿਰ ਵੀ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਜਸ਼ਨ ਮੁਬਾਰਕ
(ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਹਾਰ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ.....)
ਮੇਰੀ ਕੀ ਏ ?
ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੁਣ ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖਾਂਗਾ-
ਸੋਚਾਂਗਾ ਨਹੀਂ
ਤੇ ਜਦ ਵੀ ਕਦੇ ਸੋਚਾਂਗਾ-
ਮੂੰਹ ਬੰਦ ਰਖਾਂਗਾ
ਤੇ ਜਦ ਵੀ ਕਦੇ ਮੂੰਹ ਖੋਹਲਾਂਗਾ -
ਕੰਨਾਂ 'ਚ ਉਂਗਲੀ ਤੁੰਨ ਲਵਾਂਗਾ
ਤੇ ਜਦ ਵੀ ਕਦੇ ਕੁਝ ਸੁਣਾਂਗਾ -
ਦਿਲ ਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਲਵਾਂਗਾ
ਤੇ ਬੱਲਿਓ
ਓਸ ਪੱਥਰ ਹੇਠਾਂ
ਅਣਖੀਲੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ
ਉਹ ਬੇਬਸ ਕਿਣਕੇ ਨੇ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ
ਤੋਰੀਏ ਦੀ ਰੁੱਤ 'ਚ
ਤੁਸੀਂ ਅੱਕਾਂ ਵਾਂਗ ਉੱਗ ਆਏ ਹੋ।
Tuesday, September 1, 2009
ਬਿਨਾਂ ਪਤੇ ਵਾਲਾ ਖ਼ਤ : ਹਾਸਿਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ.....
ਹਾਸਿਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ ਇਕ ਹਾਦਸਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਹੁਣ
ਖਣਕਦੀ ਨਹੀਂ ਮਹਿਫ਼ਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਪਾਜੇਬ ਹੁਣ।
ਉਹ ਵੀ ਦਿਨ ਸਨ ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤ ਵਰਗਾ ਸੀ ਸਵਾਦ
ਜਿੱਤ ਕੇ ਵੀ ਹਾਰ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਹੁਣ।
ਜਿਸ ਬਨੇਰੇ ਤੇ ਕਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਟਿੱਕੀ ਠਹਿਰਦੀ ਸੀ
ਓਸ ਕੰਧ ਵਿੱਚ ਉੱਲੂਆਂ ਨੇ ਲਾ ਲਏ ਡੇਰੇ ਨੇ ਹੁਣ।
ਇੱਕ ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਦਿਲ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਸੁੰਨਸਾਨ ਹੈ
ਨਾ ਪਈ ਕਿੱਕਲੀ ਕਦੇ, ਨਾ ਅੱਡੀਆਂ ਦੀ ਧਮਕ ਹੁਣ।
ਪਿੰਡੇ ਉਪਰ ਲਿਖੂਗੀ ਹਰ ਰੁੱਤ ਇਬਾਰਤ ਆਪਣੀ
ਰੁੱਖ ਦੀ ਟੀਸੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਆਲ੍ਹਣਾ ਪਾਇਆ ਹੈ ਹੁਣ।
ਖਣਕਦੀ ਨਹੀਂ ਮਹਿਫ਼ਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਪਾਜੇਬ ਹੁਣ।
ਉਹ ਵੀ ਦਿਨ ਸਨ ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤ ਵਰਗਾ ਸੀ ਸਵਾਦ
ਜਿੱਤ ਕੇ ਵੀ ਹਾਰ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਹੁਣ।
ਜਿਸ ਬਨੇਰੇ ਤੇ ਕਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਟਿੱਕੀ ਠਹਿਰਦੀ ਸੀ
ਓਸ ਕੰਧ ਵਿੱਚ ਉੱਲੂਆਂ ਨੇ ਲਾ ਲਏ ਡੇਰੇ ਨੇ ਹੁਣ।
ਇੱਕ ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਦਿਲ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਸੁੰਨਸਾਨ ਹੈ
ਨਾ ਪਈ ਕਿੱਕਲੀ ਕਦੇ, ਨਾ ਅੱਡੀਆਂ ਦੀ ਧਮਕ ਹੁਣ।
ਪਿੰਡੇ ਉਪਰ ਲਿਖੂਗੀ ਹਰ ਰੁੱਤ ਇਬਾਰਤ ਆਪਣੀ
ਰੁੱਖ ਦੀ ਟੀਸੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਆਲ੍ਹਣਾ ਪਾਇਆ ਹੈ ਹੁਣ।
ਬਿਨਾਂ ਪਤੇ ਵਾਲਾ ਖ਼ਤ : ਸੁਨੇਹਾ
ਔਰੰਗਜੇਬ ਨੇ ਚੌਂਕ 'ਚ ਮੰਜਾ ਡਾਹਿਆ ਏ
ਲਗਦਾ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕਹਿਰ ਦਾ ਸਾਇਆ ਏ।
ਖੱਬੀ ਅੱਖ ਦੀ ਪੁਤਲੀ ਅੱਜ ਫਿਰ ਫਰਕੀ ਏ
ਲਗਦਾ ਕੋਈ ਮਾਸੂਮ ਕਿਸੇ ਫਿਰ ਫਾਹਿਆ ਏ।
ਖੰਭ ਖਿਲਰੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਮੋਈ ਤਿਤਲੀ ਦੇ
ਲਗਦਾ ਗ਼ਮ ਨੇ ਫਿਰ ਕੁੰਡਾ ਖੜਕਾਇਆ ਏ।
ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਅਜ਼ਮਤ ਲੁੱਟ ਲਈ ਮਮਤਾ ਦੀ
ਲਗਦਾ ਸੋਚ ਕਲਿਹਣੀ ਨੇ ਭਟਕਾਇਆ ਏ।
ਹਰ ਪੱਤੇ ਦੀ ਅੱਖ ਅੱਜ ਅੱਥਰੂ ਅੱਥਰੂ ਏ
ਲਗਦਾ ਪਤਝੜ ਰਾਗ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਗਾਇਆ ਏ।
ਲਗਦਾ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕਹਿਰ ਦਾ ਸਾਇਆ ਏ।
ਖੱਬੀ ਅੱਖ ਦੀ ਪੁਤਲੀ ਅੱਜ ਫਿਰ ਫਰਕੀ ਏ
ਲਗਦਾ ਕੋਈ ਮਾਸੂਮ ਕਿਸੇ ਫਿਰ ਫਾਹਿਆ ਏ।
ਖੰਭ ਖਿਲਰੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਮੋਈ ਤਿਤਲੀ ਦੇ
ਲਗਦਾ ਗ਼ਮ ਨੇ ਫਿਰ ਕੁੰਡਾ ਖੜਕਾਇਆ ਏ।
ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਅਜ਼ਮਤ ਲੁੱਟ ਲਈ ਮਮਤਾ ਦੀ
ਲਗਦਾ ਸੋਚ ਕਲਿਹਣੀ ਨੇ ਭਟਕਾਇਆ ਏ।
ਹਰ ਪੱਤੇ ਦੀ ਅੱਖ ਅੱਜ ਅੱਥਰੂ ਅੱਥਰੂ ਏ
ਲਗਦਾ ਪਤਝੜ ਰਾਗ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਗਾਇਆ ਏ।
ਬਿਨਾਂ ਪਤੇ ਵਾਲਾ ਖ਼ਤ : ਮੌਤ ਪ੍ਰਾਹੁਣੀ
ਸੋਨ ਸੁਨਿਹਰੀ ਕਿਰਨਾਂ ਨਹੀਂ ਗਰਾਂ ਮੇਰੇ
ਕਹਿਰ ਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸਦਾ ਹੀ ਪਿੰਡ 'ਚ ਛਾਂ ਮੇਰੇ।
ਮੌਤ ਪ੍ਰਾਹੁਣੀ ਬਣ ਕੇ ਘਰ ਘਰ ਫਿਰਦੀ ਹੈ
ਦਿੰਦਾ ਫਿਰੇ ਸੁਣਾਉਣੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕਾਂ ਮੇਰੇ।
ਦੇ ਦੇ ਨ੍ਹੇਰਾ ਸਾਰਾ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰਨ ਲਈ
ਨਹੀਂ ਬਚੀ ਕੋਈ ਛੁਪਣ ਦੀ ਪਿੰਡ 'ਚ ਥਾਂ ਮੇਰੇ।
ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਫੋਕੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਵਗਦੀ ਪਲਕਾਂ ਹੇਠਾਂ ਪਿੰਡ ਝਨਾਂ ਮੇਰੇ।
ਬੱਚੇ ਦੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਵਰਗਾ ਕੁਝ ਤਾਂ ਬੋਲ
ਇੱਕ ਮੁੱਦਤ ਤੋਂ ਪਿੰਡ 'ਚ ਹੈ ਚੁੱਪ-ਚਾਂ ਮੇਰੇ।
ਕਹਿਰ ਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸਦਾ ਹੀ ਪਿੰਡ 'ਚ ਛਾਂ ਮੇਰੇ।
ਮੌਤ ਪ੍ਰਾਹੁਣੀ ਬਣ ਕੇ ਘਰ ਘਰ ਫਿਰਦੀ ਹੈ
ਦਿੰਦਾ ਫਿਰੇ ਸੁਣਾਉਣੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕਾਂ ਮੇਰੇ।
ਦੇ ਦੇ ਨ੍ਹੇਰਾ ਸਾਰਾ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰਨ ਲਈ
ਨਹੀਂ ਬਚੀ ਕੋਈ ਛੁਪਣ ਦੀ ਪਿੰਡ 'ਚ ਥਾਂ ਮੇਰੇ।
ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਫੋਕੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਵਗਦੀ ਪਲਕਾਂ ਹੇਠਾਂ ਪਿੰਡ ਝਨਾਂ ਮੇਰੇ।
ਬੱਚੇ ਦੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਵਰਗਾ ਕੁਝ ਤਾਂ ਬੋਲ
ਇੱਕ ਮੁੱਦਤ ਤੋਂ ਪਿੰਡ 'ਚ ਹੈ ਚੁੱਪ-ਚਾਂ ਮੇਰੇ।
ਬਿਨਾਂ ਪਤੇ ਵਾਲਾ ਖ਼ਤ : ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਘੁੱਗ ਵਸਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਸੀ, ਕਹਿਰ ਇਥੇ ਪਾ ਗਿਆ ਫੇਰੇ
ਸੁਲਘਦੇ ਭੱਠ ਹੋਏ ਚਾਨਣ ਅਤੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਪਰਿੰਦੇ ਗੀਤ ਗਾਉਣੇ ਭੁੱਲ ਗਏ ਨੇ ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਮਨਾ ਮਾਤਮ ਜਵਾਨਾਂ ਦਾ ਰਹੇ ਬੁੱਢੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਠਹਿਰ ਜਾ ਹਾਲੇ ਨਾ ਤੂੰ ਆਵੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਖਿੜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਸ਼ੋਖੀ, ਬੁਲਬੁਲਾਂ ਦਾ ਚਹਿਕਣਾ ਸਭ ਹੀ
ਕਿਸੇ ਕਾਲੇ ਦਿਓ ਦੇ ਸਾਏ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਦਿਸੇ ਨੇ ਕੰਡਿਆਂ 'ਚ ਟੰਗੇ ਧੜ ਤਿਤਲੀਆਂ ਦੇ
ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਜ਼ਰਦ ਹੋਏ ਪੱਤੇ ਦਰਖਤਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ......
ਜੁਆਕਾਂ ਕੈਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਲੇ ਜੋ ਖੰਭ ਸੀ ਰੱਖੇ
ਉਹ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮਿੱਧ ਮਸਲ ਸੁਟੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਲਾ ਚੰਦ ਚੜ੍ਹਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਮੜ੍ਹੀ ਦਾ ਦੀਵਾ ਹੀ ਇੱਕ ਟਿਮਟਿਮਾਉਂਦਾ ਹੈ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ .....
ਮੁੜਨਗੇ ਖੇੜੇ, ਰੁਮਕੇਗੀ ਹਵਾ ਫਿਰ ਫੁੱਲ ਟਹਿਕਣਗੇ
ਫਿਰ ਬੱਝਣਗੇ ਗਿੱਧਿਆਂ ਭੰਗੜਿਆਂ ਦੇ ਪਿੜ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਕਾਲੇ ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਫਿਰ ਅਖ਼ਬਾਰ ਆਵਣਗੇ,
ਫਿਰ ਮੈਂ ਬੋਧੜਕ ਹੋ ਕਹਾਂਗਾ ਤੂੰ ਆ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਠਹਿਰ ਜਾ.....
ਸੁਲਘਦੇ ਭੱਠ ਹੋਏ ਚਾਨਣ ਅਤੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਪਰਿੰਦੇ ਗੀਤ ਗਾਉਣੇ ਭੁੱਲ ਗਏ ਨੇ ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਮਨਾ ਮਾਤਮ ਜਵਾਨਾਂ ਦਾ ਰਹੇ ਬੁੱਢੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਠਹਿਰ ਜਾ ਹਾਲੇ ਨਾ ਤੂੰ ਆਵੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਖਿੜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਸ਼ੋਖੀ, ਬੁਲਬੁਲਾਂ ਦਾ ਚਹਿਕਣਾ ਸਭ ਹੀ
ਕਿਸੇ ਕਾਲੇ ਦਿਓ ਦੇ ਸਾਏ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਦਿਸੇ ਨੇ ਕੰਡਿਆਂ 'ਚ ਟੰਗੇ ਧੜ ਤਿਤਲੀਆਂ ਦੇ
ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਜ਼ਰਦ ਹੋਏ ਪੱਤੇ ਦਰਖਤਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ......
ਜੁਆਕਾਂ ਕੈਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਲੇ ਜੋ ਖੰਭ ਸੀ ਰੱਖੇ
ਉਹ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮਿੱਧ ਮਸਲ ਸੁਟੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਲਾ ਚੰਦ ਚੜ੍ਹਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ
ਮੜ੍ਹੀ ਦਾ ਦੀਵਾ ਹੀ ਇੱਕ ਟਿਮਟਿਮਾਉਂਦਾ ਹੈ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ .....
ਮੁੜਨਗੇ ਖੇੜੇ, ਰੁਮਕੇਗੀ ਹਵਾ ਫਿਰ ਫੁੱਲ ਟਹਿਕਣਗੇ
ਫਿਰ ਬੱਝਣਗੇ ਗਿੱਧਿਆਂ ਭੰਗੜਿਆਂ ਦੇ ਪਿੜ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਕਾਲੇ ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਫਿਰ ਅਖ਼ਬਾਰ ਆਵਣਗੇ,
ਫਿਰ ਮੈਂ ਬੋਧੜਕ ਹੋ ਕਹਾਂਗਾ ਤੂੰ ਆ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ।
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਠਹਿਰ ਜਾ.....
ਬਿਨਾਂ ਪਤੇ ਵਾਲਾ ਖ਼ਤ : ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਨਜ਼ਮ ਲਿਖਾਂਗਾ
ਪੰਜਾਬ
ਦਿਨੇ ਤੂੰ ਬਲਦੇ ਸਿਵੇ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਏਂ
ਤੇ ਰਾਤੀਂ ਮਸਾਣਾਂ ਵਰਗਾ
ਤੇ ਕਈ ਰੰਗ ਬਦਲਦੀ ਏ ਤੇਰੀ ਉਦਾਸੀ
ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ।
ਸਹਿਮੇ ਲਹੂ ਤੇ ਧੁਖਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂjavascript:void(0)
ਦਾਸਤਾਨਾਂ ਦੇ ਹਾਸ਼ੀਏ
ਤੇਰੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਉੱਕਰੇ ਗਏ ਨੇ।
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ
ਕਦੇ ਵੀ ਮਰਿਆ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ
ਪਰ ਬੜੀ ਤਮੰਨਾ ਹੈ
ਤੈਨੂੰ ਸਾਹ ਲੈਂਦਿਆਂ,
ਟਹਿਕਦਿਆਂ,
ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਤੱਕ ਸਕਾਂ।
ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਇਸੇ ਲਈ.....
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਨਜ਼ਮ ਲਿਖਾਂਗਾ ਪੰਜਾਬ
....
ਪਹਿਲਾਂ ਤੇਰੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਸਕੂਨ ਮਿਲਦਾ ਸੀ
ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਘਰੋਂ ਆ ਕੇ ਰਾਹਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ......
ਕਦੇ ਮੱਸਿਆ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ
ਪਰਛਾਵੇਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਸੀ
ਹੁਣ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਨੂੰ ਮੈਂ
ਇਕੱਲਤਾ ਦੀ ਜੂਨ ਹੰਢਾਉਂਦਾ ਹਾਂ.....।
ਐ ਪੰਜਾਬ !
ਤੇਰੇ ਨ੍ਹੇਰਿਆਂ 'ਚੋਂ ਵੀ ਮੋਹ ਆਉਂਦਾ ਸੀ
ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਚਾਨਣਾਂ 'ਚ ਲੋਕ ਡਰਦੇ ਨੇ
ਹੁਣ ਜਦ ਵੀ ਮਹਿਬੂਬ ਮਿਲਦਾ ਏ
ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਹਾਲ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ
ਪੁੱਛਦਾ ਏ ਕਿ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਏ !
ਖੈਰ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਰਜਿਤ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ
ਹਾਲ ਬਿਆਨੀ ਲਈ
ਹਾਲੇ ਬਹੁਤ ਵਕਤ ਏ
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਨਜ਼ਮ ਲਿਖਾਂਗਾ ਪੰਜਾਬ
ਇਸ ਨਜ਼ਮ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ
ਆਪਣਿਆਂ ਹੱਥੋਂ ਆਪਣਿਆਂ ਦੀ
ਮੌਤ ਦਾ ਮਾਤਮ,
ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ ਟੁੱਟੇ ਆਲ੍ਹਣਿਆਂ ਦੇ ਤੀਲੇ,
ਰੁੰਡ-ਮਰੁੰਡ ਰੁੱਖ,
ਛਿੱਜੇ ਦਿਲਾਂ ਤੇ ਸੱਖਣੀਆਂ ਝੋਲੀਆਂ ਦੇ ਸੋਗ
ਬੇਵਤਨੀ ਤੋਂ ਬੇਵਤਨੀ ਦੀ ਕਥਾ
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਇਤਿਹਾਸ ਹੋ ਨਿਬੜਦਾ ਹੈ
ਸਲੀਬ ਤੇ ਲੱਗਾ
ਖੂਨ ਦਾ ਇਕੋ ਹੀ ਕਤਰਾ।
ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਰੂਹ
ਖ਼ੁਦ ਸੂਲੀ ਤੇ ਲਟਕਾ
ਤੇਰੀ ਪਵਿੱਤਰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਨਜ਼ਮ ਲਿਖਾਂਗਾ ਪੰਜਾਬ
ਪੰਜਾਬ !
ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਵੇਖ
ਬਹਾਰ ਦੇ ਅਰਥ ਹਰ ਰੁੱਖ ਲਈ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਨੇ
ਤੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ
ਰਾਹ ਦੀ ਦੇਲ੍ਹੀ ਉੱਤੇ
ਸ਼ਗਨਾਂ ਦਾ ਤੇਲ ਚੋਇਆ ਪਿਆ ਏ......
ਹੁਣ ਸੱਥਾਂ 'ਚ ਵਾਰਿਸ, ਪੀਲੂ, ਹਾਸ਼ਮ ਨਹੀਂ
ਮੌਤ ਗੁਣਗਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਸੱਚ ਨਾਲ ਹੁਣ ਮੌਤ ਨੂੰ
ਮਹਿਸੂਸਿਆ ਨਹੀਂ, ਮਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਕਾਲੇ ਹਾਸ਼ੀਏ ਬਿਨਾਂ ਸੁੰਨੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਅਖ਼ਬਾਰ
ਬੁਰੀ ਤੋਂ ਬੁਰੀ ਖ਼ਬਰ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਵੀ
ਸਾਡੀ ਉਬਾਸੀ ਨਹੀਂ ਰੁਕਦੀ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ।
ਤੇ ਨਾ ਹੀ
ਕੁਸੈਲਾ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਸਾਡੀ ਬੈਡ-ਟੀ ਦਾ ਸੁਆਦ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ
ਜਦ ਤੱਕ ਬੰਦੇ ਦੇ ਧੜ ਤੇ ਸਿਰ ਹੈ
ਉਹ ਹਿੰਦੂ ਹੈ, ਸਿੱਖ ਹੈ, ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ
ਪਰ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ.......।
ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਧਰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਮਾਸ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਤਾਂ ਫਿਰ ਕਿਓਂ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਸਭ ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੇ ਮਜ਼ਹਬ.....
....ਮੈਂ ਅੰਦਰੋਂ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰਿਆ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਨਜ਼ਮ ਲਿਖਾਂਗਾ ਪੰਜਾਬ
ਤੇ ਯਕੀਨਨ
ਇਹ ਨਜ਼ਮ
ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕੇਗੀ -
ਜੋ ਕਹੀਆਂ ਤੇ ਹਲਾਂ ਨੂੰ ਚੰਡਣਾ ਛੱਡ
ਗੰਡਾਸੇ ਦੀ ਧਾਰ ਚਮਕਾ ਰਿਹਾ ਏ.......!!
ਪੰਜਾਬ !
ਅੱਜ ਹਰ ਪੁਤਲੀ ਤੇ
ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਬੂਟੇ ਪੁੰਗਰ ਆਏ ਨੇ
ਹੁਣ ਸੋਚ ਸੂਰਜ ਦੀ ਕਿਰਨ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਨਹੀਂ
ਅਤੀਤ ਦੇ ਕਫ਼ਨ 'ਚ ਲਿਪਟ ਕੇ ਤੁਰਦੀ ਏ
ਹਰ ਸੋਚ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਤੇ ਇੱਕ ਕੰਡਿਆਲੀ ਵਾੜ ਏ
ਹਰੇਕ ਦਿਲ ਆਪਣੇ ਹੀ ਝੁੰਗਲਮਾਟੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਏ।
ਤੇ ਤੇਰਾ ਕਾਨੂੰਨ
ਹਰ ਚੌਰਾਹੇ ਤੇ
ਰੇਤ ਦੀਆਂ ਬੋਰੀਆਂ ਪਿਛੋਂ
ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਸੰਗੀਨ ਲਈ ਝਾਕਦਾ ਏ......
.....
ਕਦੇ ਕਦੇ ਚਿੱਤ ਬਹੁਤ ਅਵਾਜ਼ਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਤੇ ਦਿਲ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਢਲ ਕੇ
ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਤੇ
ਜਵਾਰਭਾਟਾ ਬਨਣ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.....।
ਫਿਰ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਜ਼ਮਗਾਰ ਹਾਂ....
ਜੇ ਮੈਂ ਵੀ ਰੋ ਪਿਆ ਤਾਂ ਘਰ ਕਿਵੇਂ ਚੱਲੂ....।
ਪਰ ਪੰਜਾਬ !
ਮੈਨੂੰ ਆਸ ਏ
ਬੁਰੇ ਦਿਨ ਵੀ ਪਰਤ ਜਾਣਗੇ
ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ - ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ
ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗਰ
ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਸੁਖ ਸਾਂਦ ਹੋਵੇਗੀ ਯਕੀਨੀ
ਮੇਰਾ ਮਹਿਬੂਬ ਮੇਰਾ ਹੀ ਹਾਲ ਪੁੱਛੇਗਾ
ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਨਹੀਂ.....।
...ਤੂੰ ਸਾਹ ਲਵੇਂਗਾ
...ਤੂੰ ਟਹਿਕੇਂਗਾ
...ਤੂੰ ਜਿਉਂਏਂਗਾ
ਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਨਜ਼ਮ ਲਿਖਾਂਗਾ ਪੰਜਾਬ......।
ਬਿਨਾਂ ਪਤੇ ਵਾਲਾ ਖ਼ਤ : ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਕੀ ਦੱਸਾਂ
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਸਿਰਨਾਵਾਂ
ਜਿਥੇ ਬਾਲਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਖੋਹ ਚੂਰੀ ਖਾ ਲਈ ਕਾਵਾਂ।
ਉਥੇ ਕਿਸੇ ਕਲਹਿਣੀ ਔਤ ਦਾ ਐਸਾ ਪਿਆ ਪਰਛਾਵਾਂ
ਨਿਹੁੰ ਵੀ ਉੱਡ ਗਏ ਤਿੜਕੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਭੱਜੀਆਂ ਸਕੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ........
ਓਸ ਗਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਆਥਣ ਨੂੰ ਤੜਪਣ ਭੈਣਾਂ ਮਾਵਾਂ
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਕਿਵੇਂ ਮਰਸੀਏ ਗਾਵਾਂ।
ਤੱਤੇ ਰੇਤੇ ਉੱਡਦੇ ਉਥੇ, ਵਗਣ ਬਰੂਦੀ ਵਾਵਾਂ
ਰੁਖ ਵੀ ਕਰਨੋਂ ਹਟ ਗਏ ਜਿਸਦੇ ਰਾਹੀਆਂ ਉੱਤੇ ਛਾਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ.......
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦੇ ਹਰੇ ਬਰੋਟੇ ਸੌ ਪੰਛੀ ਦਾ ਫੇਰਾ
ਅਚਨਚੇਤ ਇੱਕ ਇੱਲ੍ਹ ਨੇ ਉਥੇ ਆ ਕੇ ਲਾਇਆ ਡੇਰਾ
ਉੱਜੜੇ ਪੰਛੀ, ਬੋਟ ਵਿਲਕ ਗਏ ਕੀਕਣ ਕਥਾ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਓਸ ਬਰੋਟੇ ਬਚਿਆ ਬੱਸ ਹੁਣ ਪੱਤਰ ਟਾਵਾਂ ਟਾਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ...........
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦੇ ਹਰ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਸੀ ਬਹਿ ਕੇ ਖੁਸ਼ਬੂ ਗਾਉਂਦੀ
ਹਰ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਹਰ ਬੂਟੇ ਤੇ ਵੱਖਰੀ ਸੀ ਰੁੱਤ ਆਉਂਦੀ
ਪਰ ਜਦ ਦਾ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਮੋਇਆ ਰੁੱਤਾਂ ਬਦਲੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ
ਬੱਸ ਹੁਣ ਚੇਤੇ ਪਹਿਰ ਵਗਦੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਗਰਮ ਹਵਾਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ............
ਜਿਥੇ ਬਾਲਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਖੋਹ ਚੂਰੀ ਖਾ ਲਈ ਕਾਵਾਂ।
ਉਥੇ ਕਿਸੇ ਕਲਹਿਣੀ ਔਤ ਦਾ ਐਸਾ ਪਿਆ ਪਰਛਾਵਾਂ
ਨਿਹੁੰ ਵੀ ਉੱਡ ਗਏ ਤਿੜਕੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਭੱਜੀਆਂ ਸਕੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ........
ਓਸ ਗਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਆਥਣ ਨੂੰ ਤੜਪਣ ਭੈਣਾਂ ਮਾਵਾਂ
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਕਿਵੇਂ ਮਰਸੀਏ ਗਾਵਾਂ।
ਤੱਤੇ ਰੇਤੇ ਉੱਡਦੇ ਉਥੇ, ਵਗਣ ਬਰੂਦੀ ਵਾਵਾਂ
ਰੁਖ ਵੀ ਕਰਨੋਂ ਹਟ ਗਏ ਜਿਸਦੇ ਰਾਹੀਆਂ ਉੱਤੇ ਛਾਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ.......
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦੇ ਹਰੇ ਬਰੋਟੇ ਸੌ ਪੰਛੀ ਦਾ ਫੇਰਾ
ਅਚਨਚੇਤ ਇੱਕ ਇੱਲ੍ਹ ਨੇ ਉਥੇ ਆ ਕੇ ਲਾਇਆ ਡੇਰਾ
ਉੱਜੜੇ ਪੰਛੀ, ਬੋਟ ਵਿਲਕ ਗਏ ਕੀਕਣ ਕਥਾ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਓਸ ਬਰੋਟੇ ਬਚਿਆ ਬੱਸ ਹੁਣ ਪੱਤਰ ਟਾਵਾਂ ਟਾਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ...........
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦੇ ਹਰ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਸੀ ਬਹਿ ਕੇ ਖੁਸ਼ਬੂ ਗਾਉਂਦੀ
ਹਰ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਹਰ ਬੂਟੇ ਤੇ ਵੱਖਰੀ ਸੀ ਰੁੱਤ ਆਉਂਦੀ
ਪਰ ਜਦ ਦਾ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਮੋਇਆ ਰੁੱਤਾਂ ਬਦਲੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ
ਬੱਸ ਹੁਣ ਚੇਤੇ ਪਹਿਰ ਵਗਦੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਗਰਮ ਹਵਾਵਾਂ।
ਓਸ ਗਰਾਂ ਦਾ............
Subscribe to:
Posts (Atom)