ਸੁੰਨੇ ਘਰ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਉਦਾਸ ਹੈ
ਤੱਕਦਾ ਹੈ
ਸੁੰਨੀਆਂ ਦਹਿਲੀਜ਼ਾਂ ਵੱਲ
ਘੁਣ ਖਾਧੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੱਲ
ਛੱਤ ਨੂੰ ਚੁੰਬੜੇ ਜਾਲਿਆਂ ਵੱਲ
ਜੰਗਾਲੇ ਕੁੰਡੇ-ਤਾਲਿਆਂ ਵੱਲ।
ਸੁੰਨੇ ਘਰ ਦਾ ਵਿਹੜਾ
ਕਦੋਂ ਦਾ ਸੁੰਨਾ ਜਿਹੜਾ
ਠੰਢਾ ਸਾਹ ਭਰਦਾ ਹੈ
ਤੇ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ -
ਚੀਚ ਮਚੋਲੇ-ਚੋਲ੍ਹ ਮੋਲ੍ਹ
ਪੋਲੇ ਨਿੱਕੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਥਾਪ
ਹਿੱਕ ਤੇ ਖੁਦੇ ਘੋਰ ਕੰਡੇ
ਪੈੜ ਚਾਪ.......।
ਵਿਹੜੇ ਲੱਗੇ ਰੁੱਖ ਦੀ
ਬੁੱਕਲ 'ਚ ਸਿਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ
ਸਿਸਕਦਾ ਹੈ
ਵਿਹੜੇ ਲੱਗਾ ਰੁੱਖ
ਆਪਣੇ ਹੰਝੂ ਡੱਕਦਾ ਹੈ
ਉਸਨੂੰ ਥਾਪੜਦਾ ਹੈ
ਪੀਂਘ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਵਾਲੀ
ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਤੱਕਦਾ ਹੈ
ਤਾਰ ਛੇੜਦਾ ਹੈ
ਹਵਾ ਦੇ ਸਾਜ਼ ਦੀ
ਤੇ
ਸੁੰਨੇ ਵਿਹੜੇ ਨੂੰ
ਲੋਰੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਪੰਖੇਰੂ ਤੇ ਪਰਵਾਜ਼ ਦੀ.......
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment